Esta mañá levei unha sorpresa cando oin comentar a un peregrin que chegaba a Santiago, falaba da xente, de como falamos, repetía as verbas que aprendeu no camiño. Contaba que mantuvo unha conversa con unha dona maior, e que se entenderon moi ben falando os dous idiomas, ila faláballe a dona en castelan e a dona contestaba en galego.
Ahí está unha das maravillas do Camiño, a xente trátase de cerca e coñécese, os forasteiros ven que en Galicia non soio a paisaxe e fermosa, tamen a xente o e; os paisanos son sinxelos e retranqueiros o mismo tempo, son amables, pero desconfiados, non son indiferentes ante o door axeo, e mui gostos axudan cando fai falla.
Por outro lado vese que non todos os que veñen da fora son ricos, guapos, fora de serie; sempre nos parecía que fora do noso terruño estaban as sete maravillas do mundo, hagora xa todos sabemo que nos tamen temos cousas maravillosas, que somos diferentes pero que iso non nos fai de menos, si non de mais.
Moitas cousas se poden decir do camiño de Santiago, e de feito se din, e unha delas e que grazas o camiño bai voando o nome de GALICIA por lo mundo, sementando a idea de que somos xente de fiar e que falamos cantadiño unha lingua tan antigua como fermosa.
No hay comentarios:
Publicar un comentario